De portretten zijn als stille getuigen: ze staan bij elkaar alsof ze elk moment hun geheim kunnen verklappen. Een dwarsdoorsnede van een willekeurige groep mensen, zo lijkt het. De beelden die ik voor mijn project gemaakt heb zijn portretten van mensen waarover vooroordelen bestaan. Ze hebben allemaal een bijzonder verhaal waardoor een gedeelte van deze mensen gestigmatiseerd wordt en als raar of anders beschouwd wordt. Zo ontmoette en fotografeerde ik: een psychiatrisch patiënt, tienermoeder, jonge kloosterlinge, tot de islam bekeerde vrouw, HIV-geïnfecteerde, jongensachtig meisje, jonge oma, tienervader, voorheen met vrouw getrouwde homofiel, transseksueel, (ex) dak- en thuisloze en een charismatisch leider.
Toch zijn het mensen die je in het dagelijks leven tegen kunt komen zonder dat ze je opvallen. Het verhaal maakt het verschil. Zodra je weet wat de mensen hebben meegemaakt, wat ze mankeren of wat voor werk ze doen verandert je blik. Er komen dan ineens (voor)-oordelen en verwachtingspatronen om de hoek kijken. In de portretten ga je zoeken naar bepaalde kenmerken waarmee je iemand denkt te kunnen plaatsen. Deze hokjesgeest is niemand vreemd. Een natuurlijk proces bijna. Het is de nieuwsgierigheid die wint.
Ik heb ervoor gekozen om weinig informatie te geven over de achtergronden van de modellen. Op deze manier word je geprikkeld om nauwkeuriger te kijken, naar de details en naar wat deze portretten jou als persoon te zeggen hebben. Kijken zonder oordeel en met je gevoel.
Ik vraag je met een tweede blik te kijken naar de portretten. Verandert er iets aan je manier van kijken? Zie je 'een ander persoon' nu je weet welke achtergronden deze mensen hebben? En wat zegt dat jou? | 2008